Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Κολιέ για όλα τα γούστα

Σε προηγούμενη ανάρτησή μου σας έγραψα για τη μανία που με έπιασε με τα πλεκτά κολιέ.
Νέα σχέδια σε νέες αποχρώσεις
Σιέλ-μωβ
 Καφέ-πορτοκαλί
 Βυσσινί -χακί
 Σιέλ-ανοιχτό καφέ
 Χακί-λεμονί
 Χακί-λεμονί σε άλλη εκδοχή
 

Ζεστά πλεκτά για το κρύο..

Οι εξορμήσεις προς τα χιονοδρομικά κέντρα ξεκινούν κι εμείς πρέπει να ετοιμαστούμε αναλόγως.
Έτσι λοιπόν κι εγώ επέλεξα να φτιάξω σκουφάκια σε διάφορα μεγέθη και χρώματα για να μας ανεβάσουν τη διάθεση.
 Για αγοράκια ηλικίας 6-9 ετών
 για κοριτσάκια 1-2 ετών.Δεν το τελείωσα ακόμα αλλά μου άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας έστω και ημιτελές
 για έφηβες αλλά και για γυναίκες που νοιώθουν ακόμα νεαρές
κι ένα με τη Μίνι

 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Δώρα για τις γιορτές!

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλοι λίγο πολύ , θα κάνουμε κάποια μικροδωράκια στα αγαπημένα μας πρόσωπα , μια που τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν πλέον μεγάλες σπατάλες.
Έτσι λοιπόν ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά για να ετοιμάσω κάποια κολιέ που θεωρώ οτι είναι μια πολύ καλή   ιδέα για αυτούς που πραγματικά αγαπούν τα χειροποίητα δώρα.
Παρακάτω θα δείτε μια μεγάλη ποικιλία από σχέδια , χρώματα και νήματα  για να επιλέξετε.
Και μην ξεχνάτε....το κάθε κομμάτι είναι μοναδικό!
Ποτέ δεν φτιάχνω το ίδιο για δεύτερη φορά.




 Το πίσω μέρος του κολιέ.Καλοδουλεμένο για να μη φαίνονται οι κόμποι.

 

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Ξημερώνει μεγάλη γιορτή....

Ξημερώνει μεγάλη  μέρα  για την οικογένειά μας.
Γιορτάζει ο άνθρωπος που μου έδωσε πνοή, ο μικρός μου Χριστούλης ( αποκαλώ έτσι το δεύτερό μου γιο  γιατί γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου) κι ο ανηψιός μου.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με τι αγωνία περιμέναμε αυτή τι γιορτή!!
Η μητέρα, μέρες πριν καθάριζε το σπίτι κι ετοίμαζε διάφορα εδέσματα: τυροπιτάκια , σαρμαδάκια , ρολό μοσχάρι , μπούτια κοτόπουλου με κοκκινιστές πατάτες, γλυκό μελαχρινή, γαλακτομπούρεκο.
Κι όταν ερχόταν η μεγάλη μέρα , ανοίγαμε τη μεγάλη σάλα του σπιτιού για να υποδεχτούμε συγγενείς , φίλους και συναδέλφους του μπαμπά.
Ο πατέρας έβαζε στο πικάπ δίσκους με τραγούδια του Ζαμπέτα και του Μπιθικώτση και το σπίτι γέμιζε κόσμο μέχρι τις πρωινές ώρες της άλλης μέρας. Καμιά φορά πηγαίναμε στο σχολείο με μόλις μια ή δύο ώρες ύπνο.
Και παρόλο που πέρασαν 30 χρόνια από τότε , ακόμα ηχεί  στα αυτιά μου το "ΈΝΑ ΌΜΟΡΦΟ ΑΜΑΞΙ ΜΕ ΔΥΟ ΆΛΟΓΑ..."
Οι μεγάλοι μιλούσαν για διάφορα ευχάριστα θέματα , έλεγαν αστεία , γελούσαν και χόρευαν.
Κι εμείς τα παιδιά παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια και κρυφτό στα άλλα δωμάτια του σπιτιού .
Δε θυμάμαι τίποτα δυσάρεστο κι άσχημο εκείνα τα χρόνια παρόλα τα οικονομικά προβλήματα μιας εξαμελούς οικογένειας.
Μας χάιδευε και μας αγκάλιαζε η μητέρα χωρίς να νιώθουμε   εκνευρισμό.Είχε την ηρεμία και γαλήνη που δυστυχώς δεν έχουμε εμείς γιατί τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Κι ο πατέρας , παρόλο που πήγαινε βάρδιες στη δουλειά, ποτέ δε μας μάλωνε όταν κάναμε φασαρία και δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και οι γονείς οδεύουν προς το μεγάλο ταξίδι.
Αποφάσισα λοιπόν , να τους αφιερώσω αυτήν μου την ανάρτηση , γιατί είμαι πολύ συγκινημένη και ευγνώμων για όλα όσα μου έχουν προσφέρει.

Χρόνια πολλά πατέρα!