Ξημερώνει μεγάλη γιορτή....

Ξημερώνει μεγάλη  μέρα  για την οικογένειά μας.
Γιορτάζει ο άνθρωπος που μου έδωσε πνοή, ο μικρός μου Χριστούλης ( αποκαλώ έτσι το δεύτερό μου γιο  γιατί γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου) κι ο ανηψιός μου.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με τι αγωνία περιμέναμε αυτή τι γιορτή!!
Η μητέρα, μέρες πριν καθάριζε το σπίτι κι ετοίμαζε διάφορα εδέσματα: τυροπιτάκια , σαρμαδάκια , ρολό μοσχάρι , μπούτια κοτόπουλου με κοκκινιστές πατάτες, γλυκό μελαχρινή, γαλακτομπούρεκο.
Κι όταν ερχόταν η μεγάλη μέρα , ανοίγαμε τη μεγάλη σάλα του σπιτιού για να υποδεχτούμε συγγενείς , φίλους και συναδέλφους του μπαμπά.
Ο πατέρας έβαζε στο πικάπ δίσκους με τραγούδια του Ζαμπέτα και του Μπιθικώτση και το σπίτι γέμιζε κόσμο μέχρι τις πρωινές ώρες της άλλης μέρας. Καμιά φορά πηγαίναμε στο σχολείο με μόλις μια ή δύο ώρες ύπνο.
Και παρόλο που πέρασαν 30 χρόνια από τότε , ακόμα ηχεί  στα αυτιά μου το "ΈΝΑ ΌΜΟΡΦΟ ΑΜΑΞΙ ΜΕ ΔΥΟ ΆΛΟΓΑ..."
Οι μεγάλοι μιλούσαν για διάφορα ευχάριστα θέματα , έλεγαν αστεία , γελούσαν και χόρευαν.
Κι εμείς τα παιδιά παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια και κρυφτό στα άλλα δωμάτια του σπιτιού .
Δε θυμάμαι τίποτα δυσάρεστο κι άσχημο εκείνα τα χρόνια παρόλα τα οικονομικά προβλήματα μιας εξαμελούς οικογένειας.
Μας χάιδευε και μας αγκάλιαζε η μητέρα χωρίς να νιώθουμε   εκνευρισμό.Είχε την ηρεμία και γαλήνη που δυστυχώς δεν έχουμε εμείς γιατί τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Κι ο πατέρας , παρόλο που πήγαινε βάρδιες στη δουλειά, ποτέ δε μας μάλωνε όταν κάναμε φασαρία και δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε και οι γονείς οδεύουν προς το μεγάλο ταξίδι.
Αποφάσισα λοιπόν , να τους αφιερώσω αυτήν μου την ανάρτηση , γιατί είμαι πολύ συγκινημένη και ευγνώμων για όλα όσα μου έχουν προσφέρει.

Χρόνια πολλά πατέρα!